«Σώστε τη Μακεδονία, γιατί κάποτε η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα»,
είχε πει προφητικά, πριν χρόνια ο Ιων Δραγούμης.
Γη της Μακεδονίας, γη Ελληνική, γη ποτισμένη με αίμα ηρώων και αγωνιστών, γη διάσπαρτη από τάφους και λείψανα, γη που έθρεψε Έλληνες, γη που κρατάει ψηλά τα λάβαρα της Ελευθερίας και της Ορθοδοξίας, γη που η κάθε σπιθαμή της βροντοφωνάζει την ελληνικότητά της, γη που αγκάλιασε τους πρόσφυγες του `22, τους ονόμασε παιδιά της και τους ανάστησε.
Αυτή την ιερή ελληνική γη έβαλαν υφάδι για να υφάνουν την ιστορική λήθη, για να έχουν υποχείριο μια ανιστόρητη νεολαία και έτσι να διαμελίσουν την Ελλάδα;
Εμείς οι πρόσφυγες τρίτης και τέταρτης γενιάς, εμείς οι απόγονοι εκείνων που βρήκαν απάγκιο σ` αυτά τα χώματα κι αναστήθηκαν από τις στάχτες τους, που πότισαν αυτή τη γη με τον ιδρώτα τους, που έμαθαν στα παιδιά τους να την αγαπούν γιατί είναι Ελλάδα, γιατί είναι Πατρίδα και γιατί Ελλάδα σημαίνει Μακεδονία, εμείς αυτές τις προαιώνιες σχέσεις θα τις κρατήσουμε ιερό λάβαρο, θα διδάξουμε στα παιδιά μας την ιστορική αλήθεια και ότι το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν παραχωρείται σε κανέναν!
Ήρθανε άξαφνα…χωρίς αποσκευές και διαβατήρια.
Δεν ήρθανε ταξιδευτές στη γη των Μακεδόνων
για να ξεχάσουνε καημούς.
Δεν ήταν ούτε ζητιάνοι ούτε γυριστάδες.
Ξεριζωμένοι από τη γη τους,
τη γη του Ομήρου και του Ηροδότου,
ήρθαν εδώ και ξαναρίζωσαν
κι έχτισαν ξανά τα σπίτια τους.
Πήραν κλήρο κι έσπειραν τους σπόρους της απαντοχής.
Έπλεξαν καινούργια φορεσιά
κι έντυσαν τα γυμνά υστερνά τους όνειρα
κι έκαναν τα Καϊλάρια ν`ανθίσουν, να καρποφορήσουν
να ζωντανέψουν με τη δική τους αίγλη κι αρχοντιά,
να γίνουν η Πτολεμαΐδα του σήμερα.
Όλο εκείνο το ανώνυμο πλήθος των προσφύγων, που εγκαταστάθηκε στη γη της
Εορδαίας, σιγά-σιγά πήρε συγκεκριμένη μορφή και όνομα:
