3ο Συμπόσιο
Μικρά Ασία 1922-2022
Ιστορία –Κοινωνία- Πολιτική- Μνήμη
Ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 3ο Συμπόσιο που διοργάνωσε ο Σύλλογος Μικρασιατών, το Σάββατο 5 και την Κυριακή 6 Νοεμβρίου και πραγματοποιήθηκε στον χώρο της Μικρασιατικής Στέγης. Η ανάγκη που υπαγόρεψε τη διοργάνωσή του δεν ήταν η εκατονταετηρίδα που φέτος παρέρχεται, από τα γεγονότα της Μικρασιατικής τραγωδίας, όσο η ανάγκη της αλληλεπίδρασης ιδεών με ανθρώπους οι οποίοι επισταμένα ασχολούνται με την ιστορία, την πολιτική και τη κοινωνική ζωή της Μικρασίας. Οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να ακούσουν ενδιαφέροντα θέματα όχι μόνο για το παρελθόν, άλλα κύρια για το παρόν και το μέλλον, μέσα από τον απόηχο της Μικρασιατικής Τραγωδίας, και να συνομιλήσουν επί των παρόντων με τους εισηγητές. Ζητήματα όπως η εκπαίδευση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη την περίοδο της ύστερης Οθωμανοκρατίας που ανέπτυξε ο κ. Μπέντης Χρήστος, η καταστροφή μνημείων και κειμηλίων όπως καταγράφηκαν στη Μαύρη Βίβλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην οποία αναφέρθηκε εκτενώς ο κ. Κουντουράκης, αλλά και το εικονικό ταξίδεμα στις αγιογραφίες των βραχοεκκλησιών και των πετρομονάστηρων της Καππαδοκίας από τον χειμαρώδη κ. Νίγδελη, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων την πρώτη μέρα. Το επόμενο πρωί η θεματική των εισηγητών στράφηκε στο κομμάτι της διπλωματίας και της πολιτικής ευθύνης που έφεραν όσοι χειρίστηκαν τα ζητήματα των συμμαχιών, στις δυνάμεις που συν-ευθύνονται για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή και στις χαμένες ευκαιρίες της εκστρατείας, η οποία υπήρξε μια εποποιία όπως τόνισε ο κ. Χατζηαντωνίου σε συνέχεια της εισήγησης του κ. Μηνάογλου στην οποία ο τελευταίος επιχείρησε να αναλύσει τις προθέσεις και τον σχεδιασμό – αν υπήρξε- της ελληνικής διπλωματίας. Η εισήγηση του κ. Μαλκίδη αποτέλεσε το καλύτερο επιστέγασμα του διήμερου συμποσίου. Η αντιμετώπιση της Μικρασιατικής Τραγωδίας ως Ολοκαυτώματος (λέξη που μετέρχονται συνήθως για να χαρακτηρίσουν το αποτέλεσμα της γερμανικής θηριωδίας), η υπενθύμιση ότι αυτή υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες Γενοκτονίες και ότι όλοι εμείς είμαστε απόγονοι διασωθέντων αυτής της Γενοκτονίας, ήταν αρκετή για να προκαλέσει την αφύπνιση της συνείδησής μας και να ωθήσει όχι μόνο στην ανάγκη αλλά στην ενεργητική δράση της διεκδίκησης. Ένας λαός που δεν διεκδικεί τα δίκαιά του είναι καταδικασμένος να ηττηθεί ηθικά και ιστορικά. Το 3 ο Συμπόσιο με το τέλος του άνοιξε δρόμους ώστε να τεθούν εκ νέου θέματα που η Ελληνική Πολιτεία και η Διεθνής Κοινότητα εγκατέλειψαν εδώ και χρόνια.