15 Σεπτεμβρίου 2024
Οι άνθρωποι φεύγουν. Οι άνθρωποι είναι φθαρτοί. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στην ψυχή μας, στη μνήμη. Το μνημόσυνο δεν είναι κάλεσμα νεκρών. Είναι τιμή στη θυσία. Άγιοι και άνθρωποι απλοί – άνδρες, γυναίκες, παιδιά – έγραψαν με τα μαρτύρια τους την Νεότερη Ελληνική Ιστορία.
Η ημέρα του Μνημοσύνου της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας είναι ελάχιστος φόρος τιμής. Και ήταν πρέπον να γίνει όπως αρμόζει σε θυσία. Και ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας το έπραξε. Με τους αρχιερείς και ιερείς μας, την κατάθεση στεφάνων και μια ομιλία συγκλονιστική από έναν άνθρωπο που γνωρίζει την ιστορία της Μικρασίας μας όσο κανείς, τον Σάββα Καλλεντερίδη, αποδόθηκε η τιμή. Ο Αξιωματικός εν αποστρατεία και γεωπολιτικός αναλυτής, μίλησε για τα αίτια της τραγωδίας, έφτασε στο μαρτύριο και τη θυσία και… λύγισε. Και πώς να μη λυγίσει, όταν απέναντι του βρίσκονται απόγονοι ξεριζωμένων και βασανισμένων στα Αμελέ – Ταμπουρού.
“Η Μικρασιατική τραγωδία είναι γεγονός σημαντικότερο από τη Άλωση της Πόλης“ είπε και έχει δίκιο.
Στο μνημόσυνο βρέθηκαν πλήθος κόσμου και οι αρχές της πόλης, της περιφέρειας, της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, των πολιτιστικών φορέων, αλλά και πλήθος Μικρασιατών με τους προγόνους σε φωτογραφίες πλάι στο μέρος της καρδιάς να ακούν με μάτια υγρά τον εκπρόσωπο της 2ης γενιάς, Γιώργο Καραγιαννάκη, να φωνάζει καθώς καταθέτει το στεφάνι,” Όλοι ενωμένοι, πότε νικημένοι”.
Να θυμόμαστε. Να μην ξεχνάμε. Να μην επιτρέψουμε να ξεχαστεί τίποτα. Έχουμε χρέος.
