1891 – 1979
Επιμέλεια κειμένου
Χρύσα Μαρτινάκη-Κοκκίνη
Η Πτολεμαΐδα, αναμφισβήτητα, είναι η πόλη, που κυριολεκτικά, άλλαξε φυσιογνωμία χάρη στη διορατικότητα, στην πρωτοβουλία, στον προσωπικό μόχθο και στις προσωπικές γνωριμίες και δαπάνες του αείμνηστου Μποδοσάκη Αθανασιάδη. Η γη της Εορδαίας δέχθηκε απλόχερα την ευεργεσία του καθώς ήταν ο άνθρωπος που προώθησε και έφερε εις πέρας την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών κοιτασμάτων της και χάρισε στην περιοχή μια σύγχρονη Νοσοκομειακή Μονάδα.
Το Ίδρυμα Μποδοσάκη, πολύ ευγενικά, δέχθηκε να στείλει στο Σύλλογο υλικό, για να γνωρίσει το ευρύ κοινό τον χαρισματικό και άγνωστο στους πολλούς Πρόδρομο Μποδοσάκη Αθανασιάδη.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον ευεργέτη της πόλης μας με
αποσπάσματα από το βιβλίο του κ. Κώστα Χατζιώτη
Ο Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης υπήρξε μια μοναδική προσωπικότητα για την Ελλάδα του 20ου αιώνα. Άνθρωπος ανήσυχος, με εξαιρετική φαντασία, μεγάλους οραματισμούς και τόλμη, ανέπτυξε, παράλληλα με τη βιομηχανική δραστηριότητα, πλούσια εθνική και κοινωνική δράση και αφιέρωσε τις δυνάμεις του και την περιουσία του στην υπηρεσία του Έθνους.
Η οικονομική εφημερίδα ΕΞΠΡΕΣ, την επομένη του θανάτου του γράφει:
ΜΠΟΔΟΣΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
ΠΡΩΤΑ ΑΠ`ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΠΑΤΡΙΔΟΛΑΤΡΗΣ
…μια μεγάλη δημιουργική μορφή. Δεν εργαζόταν, δεν μοχθούσε για τα χρήματα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ζωής του. Ήθελε να βοηθήσει τον τόπο ν`ανέβει…
…Η ζωή του ήταν λιτή. Για αξιώματα δεν ενδιαφερόταν ποτέ. Στο τηλέφωνο απαντούσε ο ίδιος, χωρίς μεσολάβηση γραμματέων…
Και ο Οικονομικός Ταχυδρόμος προσθέτει:
…ο μόνος βιομήχανος, που διατήρησε την ελληνικότητα σ`όλες τις επιχειρήσεις του…
Γεννήθηκε στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, στον Πόρο, μια κωμόπολη που ανήκε διοικητικά στο σαντζάκι της Νίγδης Καππαδοκίας, από πολύ φτωχούς γονείς. Το όνομα Μποδοσάκης αποτελεί παραφθορά του ονόματος Πρόδρομος στα Τουρκικά και μ`αυτό έμεινε γνωστός σε όλη την τρικυμιώδη ζωή του. Ο Μπέης όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, γνήσιος Έλληνας της Ανατολής, Οδυσσέας του 20ου αιώνα, που το κύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής τον έριξε στην Ελλάδα, για να μεγαλουργήσει. Σε ηλικία 10 ετών, πριν ακόμη τελειώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, πήγε στα Άδανα να βρει την τύχη του. Έτσι τη μόρφωσή του την απέκτησε ολομόναχος, με την πείρα της ζωής, με όσα έβλεπε, άκουγε και διάβαζε, βοηθούμενος από την καταπληκτική οξυδέρκειά του.
Ανήσυχος και τολμηρός, εύστροφος και πολύ εργατικός, άνθρωπος με επιχειρηματικό πνεύμα και φαντασία, προηγήθηκε της εποχής του, όπως όλοι οι μεγάλοι οραματιστές και δημιουργοί. Από 12 ετών ασχολήθηκε με το εμπόριο. Στα 17 του ήταν ένας από τους σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες της περιοχής, με εμπορική και βιομηχανική δραστηριότητα, πρώτα στη Μερσίνα και αργότερα στην Κων/πολη. Έζησε το δράμα της Μικρασιατικής καταστροφής και είδε τις επιχειρήσεις του να καταστρέφονται. Δεν λιγοψύχησε όμως, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1923 όπου συνέχισε απτόητος το δημιουργικό έργο του. Το 1940 βρίσκει τον Μποδοσάκη επικεφαλής μιας σειράς από βιομηχανίες, που εξασφάλισαν αποτελεσματικά τον πολεμικό ανεφοδιασμό της χώρας μας και των συμμάχων. Μεταπολεμικά ασχολήθηκε με πλήθος βιομηχανιών, κυρίως εξαγωγικών και κυριάρχησε στην οικονομία της χώρας, απασχολώντας μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού της.
Ο Μποδοσάκης διείδε απο πολύ νωρίς, ότι το μέλλον της χώρας μας ανήκε στην εκβιομηχάνιση. Επι πενήντα πέντε κρίσιμα χρόνια, οι δραστηριότητές του, που εκάλυπταν το 35% του συνολικού δυναμικού της Ελλάδας στον τομέα αυτόν, εκτεινόταν σ`όλους τους τομείς: Πυρομαχικά, εριουργία, οινοπνευματώδη, λιπάσματα, υαλουργία, ναυτιλιακά, κατασκευές, αλλά κυρίως μεταλλεία και ορυχεία. Μεγάλος οραματιστής της βιομηχανικής ανάπτυξης, σε περίοδο που η χώρα μας βρισκόταν σε οικονομικό μαρασμό και έντονη υποαπασχόληση, βοήθησε αποφασιστικά με τις μεγάλες και φιλόδοξες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες του, στη διαρθρωτική μεταβολή της ελλειμματικής οικονομίας, δημιουργώντας πάνω από 15.000 νέες θέσεις εργασίας.
Το μυστικό της επιτυχίας του Μποδοσάκη ήταν η αγάπη του για δημιουργία και όχι για το χρήμα. Ο ίδιος έζησε λιτή ζωή, μακριά από το θόρυβο και τις κοσμικότητες, συντροφιά με τη σύζυγό του Ιωάννα.
Το Ίδρυμα Μποδοσάκη, το τελευταίο και πιο σημαντικό «παιδί του», όπως συνήθιζε να λέει ο ίδιος χαμογελώντας, συνεχίζει μέχρι σήμερα τα έργα ευποιίας, που ο ίδιος αθόρυβα είχε επιτελέσει σ`όλη τη μακρά ζωή του.
Το κοινωφελές έργο του Μποδοσάκη άρχισε πολύ νωρίς και πολύ πριν εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Μεταξύ των δωρεών συγκαταλέγονται:
Δωρεά στο Ηράκλειο Κρήτης για την ανέγερση σχολείου, στην Κύπρο για την ανέγερση τεχνικής σχολής μαζί με τη μεταβίβαση, στην Ελληνική κοινότητα της Κύπρου, τις μετοχές των κυπριακών επιχειρήσεων που είχαν το όνομά του, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε εκκλησίες, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, σε συλλόγους, σε πνευματικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς και σε εκπαιδευτήρια, στην αγορά οικοπέδου και ανέγερση του Μποδοσάκειου Δημοτικού Σχολείου του Κολλεγίου Αθηνών, επίσης ενίσχυσε πολλούς νέους να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Τα 1968, από κοινού με τη σύζυγό του, όρισαν με συμβολαιογραφική πράξη, ότι μετά το θάνατό τους το σπίτι όπου κατοικούσαν και το οικόπεδο των 8,5 στρεμμάτων, στο Παλαιό Ψυχικό, θα περιερχόταν στο Ελληνικό Δημόσιο, ως κατοικία του εκάστοτε Πρωθυπουργού της χώρας. Η επιθυμία αυτή του Μποδοσάκη, για ποικίλους λόγους, δεν ικανοποιήθηκε. Το οίκημα αυτό, έπειτα από αρκετές περιπέτειες, στεγάζει σήμερα το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού.
Έλληνας του υπόδουλου Ελληνισμού, ο Μποδοσάκης κατανόησε την ιστορική σημασία της διάσωσης των επίσημων εγγράφων του Εθνους, που ήταν συσσωρευμένα, υπο δυσμενείς συνθήκες, στα υπόγεια του μεγάρου της Ακαδημίας Αθηνών. Έτσι το 1976, έκανε δωρεά 40.000.000δρχ., ποσό που εκάλυπτε, τότε, το κόστος ανέγερσης κτιρίου όπου θα στεγαζόταν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Το έργο θεμελιώθηκε το 1982 από το Υπουργείο Πολιτισμού και ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 2003.
Αξίζει να δημοσιευθεί ένα απόσπασμα από τη διαθήκη του Μποδοσάκη Αθανασιάδη της 28ης Ιουλίου 1978:
…Καταλείπω εις το Ίδρυμα, ως ηθικήν κληρονομίαν, τας κάτωθι αρχάς, αι οποίαι επιθυμώ να διέπουν αυτό εις πάσαν εκδήλωσίν του:
Ελληνική Πατρίς, Ατομική Ελευθερία, Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Είναι οι τρεις στυλοβάται επι των οποίων δέον να στηρίζεται πάντοτε η Ελληνική Κοινωνία.
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την εργασίαν, η οποία είναι ο κύριος και πρωταρχικός παράγων της ζωής, όχι μόνον διότι δημιουργεί και δίδει περιεχόμενον εις την ζωήν, αλλά και διότι την εξαγνίζει.
Η τιμιότης είναι το απαραίτητον πλαίσιον της εργασίας και της ζωής. Είναι τόσον πολύτιμος και τόσον απαραίτητος, ώστε η συμμόρφωσης προς αυτήν πρέπει εν ανάγκη να πληρώνεται με θυσίες. Αλλά αι θυσίαι αυταί είναι εις την πραγματικότητα καταθέσεις κεφαλαίων, αι οποίαι αργότερα θα αποδώσουν πλουσιωτάτους καρπούς.
Η καλωσύνη είναι η πλέον χαρακτηριστική ιδιότης των ανθρώπων, η οποία τους πλησιάζει προς τον Θεόν και τους χαρίζει την πραγματικήν ευτυχίαν. Δια να έχει όμως αξίαν η καλωσύνη, πρέπει πρώτον να είναι ενεργητική και δεύτερον να είναι αναποσπάστως δεμένη με την δικαιοσύνην.
Η οργάνωσης, η μελέτη και ο προγραμματισμός είναι απαραίτητοι βάσεις από τας οποίας πρέπει να αρχίζει και επι των οποίων να στηρίζεται οιαδήποτε εργασία, πάσα εγκατάστασις και κάθε νέον σχέδιον…
Το Ίδρυμα Μποδοσάκη συστάθηκε το 1973 και είναι κοινωφελής οργανισμός ιδιωτικού δικαίου, που διοικείται από εννεαμελές Συμβούλιο.
Στο Ίδρυμα αυτό, καινοφενή για την εποχή του θεσμό, ο Μποδοσάκης κατέλιπε όλη του την περιουσία μετά θάνατον.
Οι κύριοι στόχοι του Ιδρύματος είναι:
- Η προαγωγή της παιδείας στην Ελλάδα. Ένα αμετακίνητο όραμα της ζωής του Μποδοσάκη.
- Η προαγωγή της ιατρικής περίθαλψης, κυρίως των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.
- Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ
Η Πτολεμαΐδα υπήρξε αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο αναπτυξιακό κέντρο, στη σύγχρονη Ελλάδα. Το έργο που επιτελέστηκε εκεί, προκάλεσε το διεθνές ενδιαφέρον και υπήρξε αφορμή πολιτικών συγκρούσεων, στις οποίες έλαβαν μέρος, με τη μορφή πιέσεων, ακόμη και κυβερνήσεις μεγάλων κρατών.
Η ιστορία:
Μέχρι το 1938, παρ`όλο που τα λιγνιτοφόρα κοιτάσματα της Πτολεμαΐδας ήσαν γνωστά, δεν είχε αναληφθεί καμία έρευνα για να διαπιστωθεί το μέγεθος των αποθεμάτων. Σύμφωνα με μια πρόχειρη μελέτη, τα αποθέματα εκτιμήθηκαν στην αμελητέα ποσότητα των 200.000 τόνων. Το 1938 όμως, ο καθηγητής Κ. Κέγκελ, που κλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και διεξήγαγε συστηματική μελέτη, αποφάνθηκε, ότι τα λιγνιτοφόρα κοιτάσματα της περιοχής ήσαν τουλάχιστον 200.000.000 τόνοι. Έτσι το ελληνικό Δημόσιο αποφάσισε να αξιοποιήσει την πλουτοπαραγωγική αυτή πηγή και λίγο πριν τον πόλεμο (1939) υπέγραψε σύμβαση με τον Ελληνοαμερικανό Γ. Φίλη, με την οποίαν του παραχωρούσε αποκλειστικό δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης του λιγνίτη της Πτολεμαΐδας για περίοδο σαράντα ετών.
Ο πόλεμος και η κατοχή, φυσικά, διέκοψαν οποιαδήποτε εξέλιξη στο θέμα. Αλλά ευθύς μετά την απελευθέρωση, τόσο η UNRRA όσο και η αμερικανική αποστολή του Δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ, ενδιαφέρθηκαν για την ενδεχόμενη αξιοποίηση της Πτολεμαΐδας. Ανέθεσαν λοιπόν σε Έλληνες και Αμερικανούς ειδικούς να συντάξουν μελέτη, με την οποία να προσδιορίζουν τα αποθέματα των κοιτασμάτων. Τα συμπεράσματα της μελέτης υπήρξαν ταυτόσημα με εκείνα του καθηγητή Κέγκελ. Στο μεταξύ οι προσπάθειες του Φίλη, παρ`όλες τις παρατάσεις που του έδωσε η κυβέρνηση, δεν απέδωσαν αποτέλεσμα και το 1950 μεταβίβασε τα δικαιώματα στην Ελληνοαμερικανική Εταιρεία Γενικών Προϊόντων Λιγνίτου, η οποία υπέγραψε το 1951 νέα σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο. Με αυτή τη σύμβαση η ανάδοχος εταιρεία αναλάμβανε την υποχρέωση να εγκαταστήσει τον αναγκαίο τεχνικό εξοπλισμό για την εξόρυξη 2.000.000 τόνων λιγνίτη ετησίως και την παραγωγή 600.000 τόνων λιγνιτοπλίνθων. Σύντομα όμως η ανάδοχος εταιρεία διαπίστωσε ότι η σύμβαση ήταν ασύμφορη γι`αυτήν κι έτσι το θέμα της αξιοποίησης της Πτολεμαΐδας, για μια ακόμη φορά, περιήλθε σε αδιέξοδο.
Το ενδιαφέρον του Μποδοσάκη:
Ο Μποδοσάκης, μετά την ανάληψη του έργου της Λάρυμνας, ενδιαφέρθηκε για την Πτολεμαΐδα, αφού με το άρθρο 10 της συμβάσεως μισθώσεως των σιδηρονικελιούχων μεταλλείων, το Ελληνικό Δημόσιο τον υποχρέωνε να χρησιμοποιήσει, στη μεταλλουργία του νικελίου, εγχώρια καύσιμα.
Στις 26 Φεβρουαρίου 1953, ο Μποδοσάκης υπέβαλε στον υπουργό Συντονισμού Σπύρο Μαρκεζίνη, ένα προσχέδιο για την αξιοποίηση των λιγνιτών της Πτολεμαΐδας, το οποίο πρότεινε τα εξής:
- Κατασκευή μπρικετών για τη Λάρυμνα
- Ίδρυση θερμοηλεκτρικού εργοστασίου 40.000 κιλοβάτ
- Ίδρυση εργοστασίου παραγωγής 36.000 τόνων αζώτου ή 180.000 τόνων αζωτούχων λιπασμάτων ετησίως.
- Παραγωγή μπρικετών για τους σιδηροδρόμους, με κατανάλωση 240.000 τόνων λιγνίτη το χρόνο.
Η συνολική δαπάνη για τα προτεινόμενα έργα προϋπολογιζόταν σε 47.000.000 δολάρια.
Μετά την υποβολή της προτάσεως Μποδοσάκη, ο υπουργός Συντονισμού Σπύρος Μαρκεζίνης συγκάλεσε σύσκεψη προκειμένου να υπάρξει μια πρώτη εκτίμηση των προτάσεών του. Όλοι οι τεχνικοί του υπουργείου συμφώνησαν ότι οι προτάσεις ήταν ενδιαφέρουσες και πραγματοποιήσιμες, αλλά πριν από τη λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως ήταν αναγκαία μια ολοκληρωμένη τεχνοοικονομική μελέτη. Ο Μποδοσάκης συμφώνησε σ`αυτό, πρόσθεσε δε, ότι ήταν αναγκαία η συνεργασία με ξένο οίκο.
Οι εκπρόσωποι του οίκου Krupp, που ήρθαν στην Ελλάδα, όταν ερωτήθηκαν, αν μπορεί η χώρα μας να πετύχει παραγωγή χάλυβα, απάντησαν:
«Αν υπάρχει φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, μπορείτε να παράγεται χάλυβα κι να έχετε όποια βαριά βιομηχανία θέλετε».
Στη συνέχεια, ζητήθηκε από τους Γερμανούς ειδικούς να εξετάσουν το θέμα της αξιοποίησης των λιγνιτών Πτολεμαΐδας και την παραγωγή φθηνής ηλεκτρικής ενέργειας.
Μετά από αλλεπάλληλες συζητήσεις του Μποδοσάκη και του υπουργού Συντονισμού με τους εκπροσώπους του οίκου Krupp , επήλθε συμφωνία και καθορίστηκαν τέσσερα βασικά σημεία:
1.Ο οίκος Krupp θα αναλάμβανε τη χρηματοδότηση του έργου της Πτολεμαΐδας στο πλαίσιο της διακρατικής συμφωνίας.
2.Ο οίκος θα συνεργαζόταν με άλλους γερμανικούς οίκους, ελλείψει δικού του επιτελείου ειδικευμένου σε παρόμοια έργα.
3.Έπρεπε το ταχύτερο δυνατόν να διανοιχθούν 5-7 φρεάτια στο χώρο των κοιτασμάτων για δειγματοληψία και ανάλυση.
4.Έπρεπε να υπογραφεί συμφωνία με τον οίκο Krupp, με την οποία θα του ανετίθετο η σύνταξη προμελέτης.
Δυστυχώς απρόοπτες πολιτικές εξελίξεις (παραίτηση Μαρκεζίνη) δημιούργησαν δυσμενείς εντυπώσεις στη Γερμανία, οι οποίες για καιρό επηρέαζαν την οικονομική και επιχειρηματική συνεργασία των δυο χωρών.
Το Μάιο του 1954 ο Μποδοσάκης υπέβαλε στο νέο Υπουργό Συντονισμού, Θάνο Καψάλη, τις τελικές προτάσεις του, σύμφωνα με τις οποίες η ετήσια παραγωγή λιγνιτοπλίνθων θα ανερχόταν σε 200.000 τόνους, ενώ θα παρήγοντο και 100.000 τόνοι ημικώκ. Παραλληλα προτεινόταν και η ανέγερση θερμοηλεκτρικού εργοστασίου ισχύος 40.000 κιλοβάτ.
Τον Αύγουστο του 1954 έφθασε στην Αθήνα επιτροπή εμπειρογνωμόνων της Διεθνούς Τράπεζας Ανοικοδομήσεως και Αναπτύξεως για να κρίνει και να αποφασίσει, αν θα έπρεπε να χορηγηθεί δάνειο στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να κτισθεί εργοστάσιο αζώτου στην Πτολεμαΐδα. Οι εμπειρογνώμονες της Διεθνούς Τράπεζας συζήτησαν με τον Μποδοσάκη το θέμα της χρηματοδότησης, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν εξελίχθηκαν θετικά.
Τον Ιανουάριο του 1955, μετά από μια μακρά περιοδεία του Μποδοσάκη στην Ευρώπη και πολλών διαβουλεύσεων, υπέβαλε τις νέες τελικές προτάσεις του για την Πτολεμαΐδα, σύμφωνα με τις οποίες, το σύνολο της ετήσιας εξορυκτέας ποσότητας λιγνίτη θα ανερχόταν σε 1.875.000 τόνους.
Τον Ιούνιο του 1955 υπογραφόταν επιτέλους η σύμβαση εκχωρήσεως της Πτολεμαΐδας μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της εταιρείας Χημικών προϊόντων και Λιπασμάτων.
Στην υπογραφή, που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Συντονισμού, προσδόθηκε ιδιαίτερη επισημότητα και την επομένη οι Αθηναϊκές εφημερίδες, σε πρωτοσέλιδα άρθρα, τόνιζαν τη μεγάλη εθνική σημασία του γεγονότος. Η κύρωση της σύμβασης από τη Βουλή υπήρξε ομόφωνη, περίπτωση σπάνια για το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και ο Μποδοσάκης σημειώνει: «Η ομόφωνη υιοθέτηση της συμβάσεως από τη βουλή, αποτέλεσε την καλύτερη ανταμοιβή μου για όσες ταλαιπωρείες είχα περάσει, επι τριάντα περίπου μήνες, για να πετύχω την προώθηση ενός έργου από το οποίο θα κέρδιζε μόνο η εθνική οικονομία»
Η έναρξη των εργασιών έγινε επιτέλους την 1η Ιουνίου 1957 και η επίσημη τελετή της θεμελίωσης πραγματοποιήθηκε την 26ην Ιουλίου.
Στην ομιλία του ο Μποδοσάκης είπε:
«Δεν θα ήθελα να θεωρηθώ ευφάνταστος ονειροπόλος. Νομίζω όμως ότι δεν απέχω από την πραγματικότητα, αν πω ότι το έργο τούτο θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της μελλοντικής εξελίξεως της οικονομίας της χώρας μας. Είμαι βέβαιος ότι η περιοχή αυτή, με το μέχρι προ ολίγου ειδυλλιακό αγροτικό τοπίο της, θα καταστεί συντόμως μια περιοχή με σφύζουσα βιομηχανική δραστηριότητα, η οποία θα δώσει λύση σε πολλά από τα προβλήματα όχι μόνο της επαρχίας και του νομού αλλά και της Μακεδονίας και της χώρας εν γένει».
Αξίζει ν` αναφερθεί ότι η δαπάνη της εκδήλωσης και τα έξοδα των ταξιδιών στο εξωτερικό,για τις διάφορες διαπραγματεύσεις, δεν καταβλήθηκαν από την εταιρεία, αλλά από το προσωπικό ταμείο του Μποδοσάκη.
Έτσι το ορυχείο άρχισε να λειτουργεί στις 23 Μαρτίου 1959, ο ατμοηλεκτρικός σταθμός την 1η Μαΐου και το εργοστάσιο λιγνιτοπλίνθων στις 15 Μαΐου.
Δυστυχώς όμως ο δημιουργός του τεράστιου αυτού έργου, ο Μποδοσάκης, δεν ήταν πλέον επικεφαλής της ΛΙΠΤΟΛ κατά τις ιστορικές εκείνες ημέρες. Η σύγκρουσή του με την κυβέρνηση τον είχε υποχρεώσει να εγκαταλείψει την εταιρεία. Ο Μποδοσάκης όμως ένιωθε την συνείδησή του ήσυχη. Είχε υποσχεθεί να φέρει εις πέρας το έργο της Πτολεμαΐδας, γιατί θεωρούσε ότι ήταν υποχρέωσή του απέναντι στη χώρα και στον ελληνικό λαό και το έπραξε.
ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Η Πτολεμαΐδα συνέχισε και μετά το θάνατό του να δέχεται την ευεργεσία του, με την ανέγερση του πιο σύγχρονου γενικού Νοσοκομείου στη Δυτ.Μακεδονία, του «ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟΥ».
Η επιλογή της περιοχής υπαγορεύθηκε από τους εξής λόγους:
1.Η Δυτ.Μακεδονία υστερούσε σε σύγχρονη νοσοκομειακή υποδομή.
2.Η Πτολεμαΐδα βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής και θα μπορούσε να εξυπηρετεί και τους νομούς Φλώρινας και Καστοριάς.
3.Οι δείκτες βιομηχανικής και δημογραφικής εξέλιξης της Πτολεμαΐδας ήταν εξαιρετικά δυναμικοί.
4.Οι δεσμοί του Μποδοσάκη με την Πτολεμαΐδα ήταν παλαιοί και μεγάλοι.
Οι εργασίες ανέγερσης άρχισαν το 1982 και το ίδρυμα παρέδωσε το έργο το 1989 στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας. Τελικά τα εγκαίνια του «ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟΥ» νοσοκομείου Πτολεμαΐδας έγιναν τον Αύγουστο του 1992.
Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Ο Μποδοσάκης υπήρξε πρωτοπόρος. Προηγήθηκε της εποχής του με την τόλμη και τους οραματισμούς, που υπήρξαν οδηγοί του σ`όλη τη ζωή του. Ανέπτυξε μια ασυνήθιστη επιχειρηματική πληθωρικότητα σε μια χώρα της οποίας το μέλλον εμφανιζόταν τότε σκοτεινό και αβέβαιο. Την πίστη του για την εθνική επιβίωση και για την ανατολή καλύτερων ημερών, ο Μποδοσάκης προσπάθησε να την μεταδώσει στους συναδέλφους του, όχι μόνον με λόγια αλλά και με εργα.
«Εδώ στον τόπο μας, πρέπει να μείνουμε και να αγωνισθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την προκοπή του. Αυτή η προσπάθεια δεν αποτελεί μόνο εθνική υποχρέωση όλων μας, αλλά συμβαδίζει και με το προσωπικό συμφέρον μας».
Ήταν ο επιχειρηματίας που προστάτευε τους εργαζόμενους στις εταιρείες του, όποιες κι αν ήταν οι πολιτικές πεποιθήσεις τους. Το απέδειξε και το 1920-1921 και το 1935 και το 1967.
Τον διέκρινε βαθύτατο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και αγάπης προς τους συνανθρώπους του, που εκδηλωνόταν ποικιλόμορφα, πολλές φορές και απρόσμενα.
Ο λόγος του Αριστείδη του Δίκαιου
«ΑΡΕΤΗ ΔΕ ΚΑΝ ΘΑΝΗ ΤΙΣ ΟΥΚ ΑΠΟΛΛΥΤΑΙ»,
με απλά λόγια: «η αρετή δε χάνεται ακόμα και μετά το θάνατο», βρήκε πρόσφορο έδαφος στο χαρακτήρα, στη ζωή και στο δημιουργικό έργο του Μποδοσάκη, ώστε σήμερα να κατέχει περίοπτη θέση στο πάνθεο των ευεργετών της χώρας!
Ας είναι αιωνία η μνήμη του!