«Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Από τη σιωπή και την άρνηση στη
διεκδίκηση και την αναγνώριση»
Το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Απριλίου 2011, πραγματοποιήθηκε το 2ο Συμπόσιο του Συλλόγου Μικρασιατών Πτολεμαΐδας με θέμα: “Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Από τη σιωπή και την άρνηση στη διεκδίκηση και την αναγνώριση”, στο χώρο της Μικρασιατικής Στέγης, οι εργασίες του οποίου στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία. Οι καταξιωμένοι εισηγητές ανέπτυξαν εμπεριστατωμένα τo θέμα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της καθ` ημάς Ανατολής και δέχθηκαν ερωτήσεις από το κοινό με θέσεις και άποψη.
Οι εργασίες ξεκίνησαν με απόδοση τιμών σε τρεις επιφανείς Μικρασιάτες, οι οποίοι εισηγήθηκαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την καθιέρωση της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού από το Τουρκικό κράτος. Οι τιμηθέντες είναι οι κ.κ. Γιάννης Καψής (Δημοσιογράφος, συγγραφέας και πρώην Υπουργός), Γιάννης Χαραλάμπους (Δικηγόρος πρώην Υπουργός και Δήμαρχος Ν. Ιωνίας), Γιάννης Διαμαντίδης (Βουλευτής και εν ενεργεία Υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων Νήσων και Αλιείας). Ο κ. Καψής και ο κ. Διαμαντίδης δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν, αλλά το κοινό είχε τη χαρά να τους ακούσει σε απευθείας σύνδεση με τα γραφεία τους. Τόνισαν ότι πρέπει να αναγνωρισθεί ως Γενοκτονία η Μικρασιατική καταστροφή για ανάπαυση των χιλιάδων ψυχών και ότι αυτό που ξεκίνησαν εκείνοι να έχει συνεχιστές. Και στους τρεις δόθηκε αναμνηστική πλακέτα και το βιβλίο “Εορδαίας Εγκώμιο” (έκδοση Δήμου Πτολεμαΐδας).
Τα μέλη του Δ.Σ. δέχθηκαν τα συγχαρητήρια τόσο των εισηγητών όσο και των απλών συνέδρων για την άψογη οργάνωση του Συμποσίου.
Όλοι οι σύνεδροι αποχώρησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων, ζητώντας να συνεχιστούν ανάλογες πρωτοβουλίες, υπερψηφίζοντας τα συμπεράσματα του Συμποσίου, τα οποία εν συντομία περικλείονται στις φράσεις:
“Γενοκτονία διεπράχθη, χωρίς δυστυχώς να αποδοθούν ευθύνες στους υπαίτιους. Όμως ούτε η αποσιώπηση, ούτε οι παραλήψεις, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις και φιλοδοξίες, ούτε τα συμφέροντα των συμμαχικών δυνάμεων, αλλά ούτε και η πολιτική καταστολής κατάφεραν να φυλακίσουν στη σφαίρα της λήθης το έγκλημα που διεπράχθη το 1922. Εμείς ως Μικρασιάτες απόγονοι της πρώτης γενιάς, έχουμε ως στόχο να αναγνωρισθεί η Γενοκτονία των προγόνων μας και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν είμαστε εκδικητικοί απλώς δεν λησμονούμε. Και τούτο πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στις επερχόμενες γενιές,
γιατί στα Έθνη σαν κι εμάς
είναι δόξα η θύμηση
μα η λησμονιά κατάρα!”
Κερδισμένες μάχες, χαμένος πόλεμος
Αντιστρατήγου ε.α. Ευάγγελου Τσίρκα
Προέδρου Ενώσεως Σμυρναίων
Περίληψη
Γενικά
Η αρχή του 20ου αιώνα σηματοδότησε μία σειρά από σημαντικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας ( Βαλκανικοί πόλεμοι, Α` παγκόσμιος πόλεμος, εκστρατεία στην Ουκρανία, μικρασιατική εκστρατεία με τέλος τη γνωστή καταστροφή), όπου πολλά καλά και κακά εγένοντο, όχι πάντα κατ` ανάγκη με ευθύνη των ξένων, όπως έχουμε πάντα συνηθίσει να καθαγιάζουμε τις μικρότητες και αποτυχίες μας.
Το διεθνές και εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον
Ο επίλογος της τραγωδίας γράφτηκε αρχικά στα Μουδανιά, με την ομώνυμη Συνθήκη Ανακωχής (11 Οκτωβρίου 1922), όπου οι ίδιοι Σύμμαχοι, Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, που είχαν υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμφώνησαν με τον Κεμάλ, άλλοτε εχθρό και τώρα φίλο, για το κλείσιμο της Μικρασιατικής εκστρατείας και την εκκένωση από τον ελληνικό στρατό της Ανατολικής Θράκης, μέχρι τον Έβρο ποταμό.
Δέκα Μοιραία σφάλματα που διεαπράχθηκαν
Πρώτο σφάλμα/ Εκλογές
Ο Ελ. Βενιζέλος, αναζήτησε αναβάπτιση στη λαϊκή εντολή, προ της μεγαλόπνοης εξόρμησης. Παρά τη διορατικότητά του διαψεύσθηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 1920.
Δεύτερο σφάλμα / επάνοδος του βασιλέως Κωνσταντίνου
Το δημοψήφισμα της 22ας Νοεμβρίου 1920, με το οποίο ο βασιλεύς επανήλθε, παρά τη δήλωση Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, ότι η επαναφορά θα προκαλούσε “νέα δυσμενή κατάσταση όσον αφορά τις μεταξύ των Συμμάχων και της Ελλάδος σχέσεις”.
Τρίτο σφάλμα/ πολιτικά πάθη- κομματικοποίηση των στρατιωτικών στελεχών
Τα έντονα πολιτικά πάθη και το αμοιβαίο μίσος που εδημιούργησαν μεταξύ των δύο παρατάξεων (βενιζελικών και βασιλικών) και που έφθασε ακόμη και σε δολοφονική απόπειρα κατά του Ελ. Βενιζέλου, και μάλιστα αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών.
Τέταρτο Σφάλμα. Πολιτική αστάθεια καιατολμία πολιτικών ηγεσιών
Η πολιτική ηγεσία, που προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, ήταν σε συνεχή αμφιβολία, αν θα έπρεπε να συνεχίσει την εκστρατεία, τον πόλεμο ή να τον σταματήσει. Πρέπει να έουμε δε υπόψη μας ότι σε διάστημα λιγότερο των δύο ετών (Νοέμβριος 1920 – Σεπτέμβριος 1922) κυβέρνησαν τον τόπο έξη κυβερνήσεις, με πρωθυπουργούς, κατά σειρά τους Δ. Ράλλη, Ν. Καλογερόπουλο, Δ.Γούναρη, Ν. Στράτο, Ν. Πρωτοπαπαδάκη και Ν. Τριανταφυλλάκο. Μάλιστα η κυβέρνηση του Ν. Στράτου είχε διάρκεια μόλις δύο ημερών.
Πέμπτο Σφάλμα. Ακατάλληλη στρατιωτική Ηγεσία
Την πολιτική ηγεσία βαρύνει και η εκλογή της πιο ακατάλληλης στρατιωτικής ηγεσίας στο πρόσωπο του Αντιστρατήγου Γ. Χατζανέστη, στην πιο κρίσιμη φάση της εκστρατείας.
Έκτο Σφάλμα. Η βασιλική οικογένεια σε στρατιωτικό ρόλο.
Έβδομο Σφάλμα. Οι στρατιωτικές ευθύνες και λάθη στρατηγικής και τακτικής.
Όγδοο Σφάλμα. Καθυστέρηση αποφάσεως ενάρξεως επιχειρήσεων από την κυβέρνηση.
‘Ενατο Σφάλμα. Η συνέχιση των επιχειρήσεων προς Άγκυρα
Δέκατο Σφάλμα. Το Στρατηγείο της Στρατιάς παρέμεινε στη Σμύρνη
Και μερικές σκέψεις για τη γενοκτονία
Το 1914-15 στην Μικρά Ασία κατοικούσαν, μεταξύ των πολλών άλλων εθνοτήτων και οι κάτωθι που μας αφορούν άμεσα:
α) Έλληνες: Χριστιανοί Ορθόδοξοι 2.568.351
β) Τούρκοι-Οθωμανοί: 1.802.697
Με τη συνθήκη της Λοζαννη ανταλλαγής των πληθυσμών 1,5 εκατομύριο χριστιανοί Έλληνες πέρασαν στην παλαιά Ελλάδα και περίπου 400.000 μουσουλμάνοι Τούρκοι στην Τουρκία. Παρουσιάστηκε δηλαδή το αριθμητικό υπόλοιπο, οι 2,6 εκατομύρια χριστιανοί Έλληνες να έχουν απομειωθεί αυτά τα πέντε χρόνια κατά 1 εκατομύριο ψυχές, δηλαδή κάθε χρόνο που περνούσε δολοφονούντο ή έχαναν τη ζωή τους, ως απότοκο των διώξεων, 20.000 Έλληνες ή 600 κάθε ημέρα. Αν αυτή η απλή αρθμητική δεν δείχνει γενοκτονία, ασφαλώς έχουμε χάσει την έννοια της σοβαρότητας.
Επίλογος
Γενοκτονία σαφώς έγινε.
Οι δικές μας παραλήψεις προσωπικές αντιπαραθέσεις και φιλοδοξίες, σε συνδυασμό με τη στάση συμφερόντων των συμμαχικών δυνάμεων, συντέλεσαν στην καταστροφή και τον ξεριζωμό μας από την Μικρά Ασία.
Τιμωρία της Τουρκίας, δεν έγινε ποτέ.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ Χ.ΓΑΛΑΝΟΥ
2ο Συμπόσιο του Συλλόγου Μικρασιατών Πτολεμαίδας, 9 & 10 Απριλίου 2011
”To έγκλημα της γενοκτονίας εις βάρος τoυ μικρασιατικού ελληνισμού και οι αρνήσεις του: η προσέγγιση του διεθνούς δικαίου και της εγκληματολογίας’.
Η ομιλία της Χαράς Γαλανού καθιστά σαφές ότι η γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικρας Ασίας υπογραμμίσθηκε από την σύγκρουση χριστιανισμού και Ισλάμ με θύματα όλες τις χριστιανικές μειονότητες που διαβιούσαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Στην εισήγησή της η Χαρά Γαλανού αναλύει διεξοδικά το νομικό πλαίσιο για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας με αναφορά σε ιστορικά ντοκουμέντα του μικρασιατικού ολοκαυτώματος όπως αυτά προκύπτουν από αδιάσειστες πηγές (δηλώσεις, άρθρα, μαρτυρίες ξένων ανταποκριτών και δημοσιογράφων). Στο πλαίσιο αυτό, επεξηγείται σαφώς η συνδρομή του στοιχείου της πρόθεσης για την εξολόθρευση των ελλήνων της μικράς ασίας από το καθεστώς των Νεοτούρκων και αναλύεται η ιδεολογία του Παντουρκισμού που πρέσβευε την απόλυτη επικράτηση του τουρκικού στοιχείου. Η εκτενής αναφορά στις γενοκτόνες πράξεις κατά του ελληνισμού (βίαιος προσηλυτισμός στον μωαμεθανισμό, κατάργηση εκπαιδευτικών προνομίων, δυσβάστακτη φορολογία των ελληνικών περιουσιών, σποραδικές φορολογίες, εκτοπίσεις, εμπρησμοί των ελληνικών χωριών, τάγματα εργασίας) συνηγορεί υπέρ του προδιαγεγραμμένου χαρακτήρα ενός καλά οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, εμπνευστές και εκτελεστές του οποίου ήταν αρχικά οι Νεότουρκοι και στην συνέχεια οι κεμαλιστές διάδοχοί τους.
Στην ομιλία της η Χαρά Γαλανού παρουσιάζει επίσης τους ισχυρισμούς των αρνητών της γενοκτονίας εις βάρος του μικρασιατικού ελληνισμού και επιχειρεί να ανασκευάσει τον αντιμικρασιατικό λόγο με ιστορικά και νομικά επιχειρήματα.
Θεοφάνης Μαλκίδης
Νομικές, Διπλωματικές και Πολιτικές Διαστάσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων
Εισαγωγή
Παρότι η Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (ΟΗΕ 1948), στηρίχθηκε στον τύπο και στην ουσία της στο μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων (και των Αρμενίων), εντούτοις η Γενοκτονία που υπέστησαν οι Έλληνες παρέμεινε στο περιθώριο, στη λήθη και στην άρνηση.
Ενώ η Γενοκτονία αφαίρεσε τη ζωή 1.000.000 Ελλήνων, Ελληνίδων και παιδιών, γεννημένων και μη, το ελλαδικό κράτος δεν έπραξε το αναμενόμενο σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, όταν από την άλλη πλευρά ο θύτης, η Τουρκία, επέβαλλε μία άνευ προηγουμένου πολιτική καταστολής της έρευνας για το ζήτημα.
Η εισήγηση αναλύει το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων στη νομική, διπλωματική και πολιτική του διάσταση και διερευνά την τεκμηρίωση του μαζικού εγκλήματος, καθώς και τις ενέργειες (που επιβάλλεται να γίνουν) για τη διεθνή του αναγνώριση.
Εισηγητής: Λυγερός Νίκος, Στρατηγικός Σύμβουλος.
Τίτλος: «Η στρατηγική της ανθρωπότητας πέρα της ανθρωπιάς»
Περίληψη
H έννοια της γενοκτονίας βασίζεται στα όρια της ανθρωπιάς μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο και υποθέτει ότι τα θύματα δεν είναι άνθρωποι. Η στρατηγική της ανθρωπότητας υποστηρίζεται από τους δίκαιους, οι οποίοι έχουν νόημα μόνο μέσω του έργου τους. Αυτή η αντιπαράθεση είναι διαχρονική και υπάρχει ως νοητικό σχήμα, μόνο που δεν αναλύεται από τις δύο πλευρές. Η διάλεξη είναι μία νέα σύνθεση που επιτρέπει μία εναλλακτική προσέγγιση του προβλήματος για μία ορθολογική επίλυση, η οποία έχει την ιδιότητα της ανθεκτικότητας.