Επιμέλεια κειμένου
Χρύσα Μαρτινάκη – Κοκκίνη
Στις 11 Μαρτίου 2010, το Σουηδικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου μαζί με εκείνη των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων. Η αντίδραση της Τουρκικής πλευράς ήταν έντονη και δυσάρεστη. Άλλωστε δεν αναμενόταν κάτι διαφορετικό και δεν απασχολεί προς το παρόν. Άλλο είναι εκείνο που πρέπει να απασχολεί τον προσφυγικό Ελληνισμό στο σύνολό του.
Ως πότε θα διαχωρίζεται η Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής; Ως πότε θα τιμώνται χωριστά οι μνήμες των θυμάτων του Πόντου και οι μνήμες των θυμάτων της Ιωνίας; Πως περιμένουμε να πετύχουμε αναγνώριση, ηθική δικαίωση και αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όταν εμείς, οι απόγονοί τους, επιδιώκουμε τη μερική αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικρασιατικής χερσονήσου βάσει της περιοχής καταγωγής των προγόνων μας; Πως περιμένουμε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες των προσφυγικών οργανώσεων, όταν κινούνται προς τον ίδιο στόχο αλλά μεμονωμένα, χωρίς ενιαία στρατηγική, εδραιώνοντας έτσι τη φήμη του «διαίρει και βασίλευε»;
Ο Ιστορικός κ. Βλάσης Αγτζίδης έγραψε για το θέμα αυτό, στη «Μικρασιατική Ηχώ» της Ένωσης Σμυρναίων Αθηνών, το κείμενο που ακολουθεί:
«…Παρότι το γεγονός της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το Σουηδικό Κοινοβούλιο είναι μεγάλο γεγονός, δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε ένα σοβαρό ζήτημα που προκύπτει για το προσφυγικό κίνημα. Και αυτό σχετίζεται με τη μερική προβολή ενός γεγονότος, το οποίον εντάσσεται σε μια ευρύτερη κατηγορία. Δηλ. η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, είναι τμήμα της ευρύτερης γενοκτονίας που διεπράχθη κατά των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής.
Η ιστορική επιστήμη γνωρίζει πλέον ότι ο τουρκικός εθνικισμός αποφάσισε από το 1919 την καταπίεση και αφομοίωση των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και από το 1913 οργάνωσε μεθοδικά το σχέδιό του, το οποίον υλοποίησε με την έναρξη του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, πρωτίστως κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας .Το 1916 θα πραγματοποιήσει τις διώξεις στο Μικρασιατικό Βορρά, τον Πόντο, όπου ανατολικότερα βρισκόταν σε εξέλιξη οι ρωσοτουρκικές συγκρούσεις.
Κατά συνέπεια, η διάκριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τη γενοκτονία των υπόλοιπων πληθυσμών της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης μόνον ύποπτους σκοπούς εξυπηρετεί. Ειδικά όταν αυτό συμβαίνει με τη διόγκωση των αριθμητικών μεγεθών στη μερική εκδοχή, με την παράλληλη αποσιώπηση των μεγάλων απωλειών στο σύνολο.
Όσοι συνεχίζουν μια παλιά τακτική διαχωρισμού, προσφέρουν εξαιρετικά αρνητική υπηρεσία τόσο στην υπόθεση της ιστορικής αλήθειας όσο και στις προσπάθειες για ηθική δικαίωση των θυμάτων.
Ίσως ήρθε η ώρα ο προσφυγικός κόσμος να μιλήσει ανοιχτά για τις ευθύνες των πλαστογράφων της ιστορίας, που τόσο κυνικά εξαιρούν από τις προσπάθειες για αναγνώριση της γενοκτονίας, το μεγαλύτερο μέρος αυτών που την υπέστησαν».