Μήνυμα κας Αργυρούς Μαργαρίτη για την εκδήλωση προς τιμήν της γυναίκας

Η Μικρασιάτισσα Γυναίκα
Είχα την βεβαιότητα πως η Πολιτεία θα αγκάλιαζε την επέτειο της Ιερής Μνήμης με το ίδιο ενδιαφέρον που έδειξε για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21. Αναρωτιόμουν, μάλιστα, ποιο λαμπερό πρόσωπο θα διάλεγε αυτή τη φορά να ηγηθεί των εκδηλώσεων. Διαψεύστηκα οικτρά, και όχι μόνο από την Πολιτεία. Ίσως γιατί η Στάχτη καίει ακόμα κι αν δοκιμάσει η Πολιτεία να ψήσει καφέ στη χόβολη, φοβάται πως θα χυθεί κι άντε να τα βγάλεις πέρα με τα καρντάσια απέναντι, που ήδη μας περιγελούν και απειλούν να μας ξαναρίξουν στη θάλασσα…
Μα ευτυχώς που υπάρχουν οι Μικρασιατικοί Σύλλογοι, με μέλη που νοιάζονται, αγωνίζονται και παλεύουν ώστε να διατηρείται ζωντανή η εικόνα μιας πατρίδας που κάηκε.
Για το λόγο αυτό, θεώρησα εξαιρετική τιμή για εμένα την πρόταση που μου έγινε από τον Δήμο Εορδαίας, με τη μεσολάβηση της κυρίας Χρύσας Μαρτινάκη, που είναι ταμίας του Μικρασιατικού Συλλόγου Πτολεμαΐδας. Μου ζήτησαν να μιλήσω για τη Μικρασιάτισσα Γυναίκα, τη θέση, τον ιστορικό – κοινωνικό της ρόλο και την προσωπικότητά της.
Η παρουσίαση έγινε μέσα σε ένα θερμό κλίμα αγάπης και συγκίνησης.
Και όχι, δεν ήταν ένα μνημόσυνο αλλά μια όμορφη γιορτή. Τραγούδησαν μαθητές του μουσικού σχολείου, είπαν υπέροχα τραγούδια δυο ακόμα μουσικοί και τίμησαν με την παρουσία τους σημαντικοί πολιτικοί παράγοντες (χρειάζομαι μία σελίδα να τους αναφέρω ονομαστικά). Ανάμεσά τους και η Βούλα Πατουλίδου που μίλησε από καρδιάς και δημιούργησε από την αρχή ένα κλίμα φιλικό.
Η δική μου παρουσίαση εστίασε στη ζωή δύο γυναικών που γεννιούνται και μεγαλώνουν την ίδια χρονική περίοδο, η μία στη σκληρή ενδοχώρα, ή άλλη στην σκανταλιάρα Σμύρνη. Κρυφοκοιτάξαμε την καθημερινότητα, μπήκαμε ακόμα και στην νυφική παστάδα, μάθαμε ήθη και συμπεριφορές που καθόριζαν τη ζωή τους.
Περίπου 90 φωτογραφίες πλαισίωναν την ομιλία κάνοντας πιο ζωντανή και οικεία την ιστορία αυτών των δύο γυναικών που, ενώ έζησαν μια ζωή εντελώς διαφορετική, το 1922 συναντήθηκαν προκειμένου να ακολουθήσουν κοινή πορεία.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι Μικρασιάτικοι Σύλλογοι και οι εμπνευσμένοι άνθρωποι. Γιατί ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του και δεν τιμά τους προγόνους του, χάνει ρίζες που τροφοδοτούν έργα ζωής.
Αργυρώ Μαργαρίτη